- Usta nasıl peki?
- Pek iyi değil abi. Gelsin sana anlatır zaten özlemiştir.
- Sağlık konusu mu?
- "Hayatım sikildi bu şehirde!" diyip duruyor. Anlamıyorum ki sağlıktan mı başka bir şey mi?
- Bilirim... Bazıları bizim gibidir oğlum. Ruhumuz orospudur bizim. Durduğu yerde duramaz. Oğlu buldu mu peki izini?
- Abi kendi anlatsın. Malum ben katılmadığım konuları tarafsız anlatamıyorum. Bir olaylar oldu ama benim istemediğim şekillerde! O yüzden sorma bana.
- Gerek kalmadı zaten. Ben anladım gibi. Siktir ya! Tatsız olmuş. Ama gerektiği gibi de olmuş bir diğer açıdan!
- Yapma abi. Anladıysan destek verme bari şuna. Ruhsuz musunuz anlamadım ki? Nasıl böyle düşünüyorsunuz?
- Öyle değil oğlum hayat. Film değil. Sen anlama ama bazılarımız böyleyiz. Az da değiliz hani. Sıradan denecek kadar kalabalığız artık...
Çömez elinde yeni bir torbayla geri geldi. Aynı seremoniyi tekrarladı. Buzdolabının üstüne dizdi yine hepsini. Başıyla selamını verip metal kapının ardında yok oldu.
Biraz sessizce düşündüler ikisi de. Kendi kendilerine bir şeyler söyler gibi dudaklarını oynatarak.
Barmen aniden dönüp;
- Hani bir Özgür vardı. Sürekli gelirdi. Barın en ucunda otururdu hatırladın mı?
- Hatırlayamadım.
- Hani "Senin adını yanlış koymuşlar. Baskı altına almış bu isim seni. Şimdi prangalı gibi geziyorsun küçük adımlarla" demiştin de; o da gelip senin yanına oturmuştu öyle tanışmıştınız.
- Şimdi hatırladım. Kendi halinde sorunlu bir çocuktu.
- Hah! Sorunlarını çözdü o abi. Atladı terasından.
- Hadi be!
- Aynen abi.
- Süpermiş. İlk defa adını yaşamış işte fena mı. Özgürrr.
- Öldü be abi sonunda; Ne adı.
- Nasıl öldüğü önemlidir bir adamın. Yakışır ölmüş. Yakışır yaşayamasa da... Çok zengindi üstelik o değil mi.
- Evet abi. Zaten iyi bir miktar parayla atlamış.
- Anlat bakayım şunu...
- Şaka değil abi. Önce bir çanta dolusu parayı açmış. Böyle savrulmuş ortalığa. İnsanlar görünce çığlık atıp ellerini açmışlar. Derken, o para bulutunun arasından bir külçe altın gibi geçip elleri açık bekleyenlerin arasına çakılmış. Öyle anlattılar yani.
- Vay be. Güzel değil mi şimdi bu. Afferim adama... Tapılmak gibi!
O sırada metal kapı açıldı. İçeriden bir tepsinin içinde farklı farklı meze tabaklarını itina ile tutmuş usta göründü. Saçları kır ve uzundu.
Herkes ayağa kalktı.
- "Kırmızı Şölen" dediklerinde anladım.
Kahkahalar sokağa taştı. Elindeki tepsiyi çömeze verip. Kocaman sarıldı çocuğa.
- Nerdesin be çocuk?
- Burdayım usta. Geldim.
- Bak... diyerek sağ kolunu kaldırdı biraz havaya.
Çocuk motosiklet dövmesini gösteriyor sandı ama kolunun iç tarafını çevirdi usta. Bir yelkenli...
- Bunu senin için yaptırdım...
Çocuk bir daha sarıldı ustaya.
- Ne komik adamsın be usta.
"Bir sürprizim daha var" dedi çocuğa. Çömeze eliyle bir işaret yaptı. Hafif bir ses doldu içeriye. Denizin ve dalgaların sesi. Martı çığlıkları. Çocuk kendini Rumeli Fenerindeki kalenin kayalık yamacında hissetti. İyot kokusunu, rüzgarın saçına dokunuşunu hissetti. Ustanın koluna çizili yelkenlinin, hayata gelip; Karadeniz' den Marmara' ya seyredişini canlandırdı kafasında.
- Bu şiir senin bana hediyendi diyerek okumaya başladı usta.
ŞARAP GİBİ
Tam zamanında olmalı herşey;
Tam da yerinde olmalısın.
Denizin üzerinde rüzgarla seyrederken,
Martılar peşinden geliyor olmalı.
Yavaş yavaş tadmalısın o an şarabı.
Ağzında ısıtmalısın.
Zamanla önce tatlanıp mayhoşlaşmalı ağzında.
Sonra dudaklarının kenarından bir damla kırmızılık akmalı.
Sense,
Gözlerini kapamalı.
Dalmalısın.
Görenler, öldüğünü sanmalı.
Oysa sen zevki tatmakta olmalısın...
Bir alkış koptu mekanda. Bardan uzaktaki masalar ustayı ayakta alkışladılar. Usta eğilip bir eli önde, diğeri arkada tam belinde, selam verdi bu birkaç kişilik kalabalığa.
"O halde devam edelim" dedi çocuk.
Barmen hemen bir kağıt kalem aldı.
Çömez çocuğa doğru iki üç adım yaklaştı.
Usta meze tepsisindeki bir kadehi aldı eline...
Tam zamanında olmalı her şey;
Tam da yerinde yaşamalısın.
Denizin üzerinde aldığın keyfi,
Olmadığında da yaşamanın çözümüne ulaşmış olmasın.
Ve şarap gibi,
Yavaş yavaş tadmalısın hayatı!
Zaman içinde olgunlaşmalı;
Günün geldiğinde ölümü tutkuyla karşılamalısın.
Sonra;
Dudaklarının kenarından bir kırmızılık akmalı.
Görenler, bu sefer öldüğünü anlamalı.
Oysa sen yeni bir zevke atılmakta olmalısın...
Önce unutulacak,
Bir zaman sonra bir şiirinle hatırlanacaksın.
Hatırlandığın o an;
İnsanlar zevklerine ortak olmalı.
Oysa sen;
Onların yeni yeni tadmaya başladığı bu zevkin,
Doruklarına tırmanmış olmalısın!
Alkışlar koptu yeniden. Çocuk ustanın selamı ile selamladı herkesi.
Barmen yazmaktan yorgun düşmüştü.
Ustanın dudaklarında saygı ve sevgi içeren bir gülümseme barınıyordu.
Çömezin gözleri nemliydi.
"Hoş geldin gençliğim" dedi usta.
"Hoş bulduk" dedi çocuk.
Bara oturdu usta, çocuğun yanına. Bir parça eski kaşar peyniri kesti. Bıçağın ucuna batırıp uzattı çocuğa. Çocuk çekincesiz dudaklarının arasına aldı bıçakla peyniri. Peyniri tutup, bıçaktan çekti dudaklarını. Şişesinin yerinde, bir kadeh duruyordu artık. İlk yudumu peyniri eritmek için kullandı. Sonra ustaya dönüp "Geride bırakabilmiş olmaya..." dedi. Gülümsediler. Bir yudum daha aldılar içkilerinden...
- Nasılsın usta?
Elini hafifçe omuzuna koydu ustanın. Nazikçe sevdi. Yüzündeki izlere daldı bir süre. Ayrılıp kesişen yollar gibiydiler. Hayatta her verilmiş karar için bir çizik...
- Ağırım be çocuk. Bir ton pamuk kadar ağır. Hem bir de naifim, bir de kırılgan... Destek versen gücün yetmez kaldırmaya da, üflesen dağılırım.
- Bilsem ki dağılacaksın üflerim usta. Umurumda olmaz bilirsin. Senin yolun gelmiş. Gel bu gece çözelim bu işi. Ben üfleyeyim, sen tane tane kop öbeğinden. Bir yerde toplanırız...
- Bu şehir adamı hem alttan çekiyor hem üstten basıyor. Arayı tutturabilecek miyiz dersin sıvışmak için?
Barmen bir yandan içkileri hazırlıyor bir yandan dinliyor, arada; kafasını üstteki ışığa dikip düşünüyor; sonra bir anda kalemi alıp bir şeyler karalıyordu.
Çömez, ustasının yanında, hayran hayran izliyordu çocukla adamın buğulu seslerle yaşattıkları anlaşılmaz metinleri.
- Senin oğlan usta! Gelmiş diye duydum. Bulmuş seni.
- Geldi...
İç çekti usta.
- Ahhh. Şu kapıdan girmiş içeri. Oturmuş bara. Dur bak bu anlatsın sonrasını ben içerdeydim.
Barmen sanki bu anı bekler gibi hemen girdi konuya.
- Akşam yeni olmuştu. Hazırlık yapıyorduk. Biri girdi abi içeri. Böyle uzun boylu. Ustadan genişti omuzları. Aynı usta gibi hafif paytak adımlar atıyordu.
"Yol yapmadan anlatacaksan anlat" dedi usta. Kaşları çatıktı.
Barmen tersçe baktı ustaya, "neyse" der gibi başını çevirip, devam etti.
- Müşteri sandım önce. Ama abi görsen, aynı ustanın gözleri. Pardon usta ama; nasıl tarif edeyim ki başka?
Söylendi usta, içine haykıran bir sesle. Diğerleri duymadı ama kafasını iki yana sallamasından anladılar. Barmen devam etti.
"Buyrun" dedim ben.
"Bir duble rakı" dedi ama, bana bakmadı söylerken. Çevreyi inceliyordu. Rakıyı koydum. Başka bir isteği var mı diye sordum.
"Bir de babamı çağır" dedi.
- O an anladım. Sormadım bile senin baban kim. Adı ne diye. Büyülenmiş gibi gidip ustanın yanına...
- Öyle geldi bu. Suratında bir beyazlık, bir meymenetsizlik ve boktan bir ifadesizlikle... "Ne var lan" dedim. "Sevgilin mi geldi yeni pezevengiyle ne bu hal!" Gülüyorum tabii ne bileyim ben. Bu şaşkın da "Senin oğlan... İçeride usta!" dedi... Dondum çocuk. Sen ol istedim gelen. Ama değildin; biliyordum da üstelik. Önlüğümü çıkartıp gittim...
Durdu usta. Bir yudum çekti kadehinden biraz kendisiyle konuştu. Sonra daldı bir yerlere...
- Sonra usta?
Usta irkildi bir anda. Çok derinlere gitmişti belli ki.
- Sonrası çocuk. Anlar geldi aklıma. Bunu terkederken öpmemiştim ya ben o geldi. Her şeyi fısıldamıştım kulağına. Ama öpmemiştim. Küçüktü. Unutmuş demek. Yeniden söylemek gerekti. Taa en baştan. Koca adam olmuş be evlat! Öylece dinledi.
- Her şeyi mi usta?
- Her şeyi evlat. Fısıldadıklarımın üzerine eklenenleri bile! Canı acımıştır bu defa...
- Kadın ne olmuş?
- Bilmem sormadım.
- Ağladı mı?
- Öfkeden; bir iki damla arada. Hani böyle karmaşa anı gibi. Ayrılık gibi işte... Duyguları şaştı tabii. Aman be çocuk! Ne işin var değil mi? Sana anlatılmıştır defalarca.
- Kendi duymak istedi be usta. Hepimiz ağzımız yanarak öğrendik ya her şeyi. Dinledin mi bir Allahın kulunu, kontağı çevirdiğin o ilk an? O neden yapsın? Bence iyi oldu usta. Senin yaptığın da onun yaptığı da!
"Bunun yanında deme, saldıracak birazdan bize" diyerek; barmeni işaret etti kafasıyla ve güldü.
- Şimdi elin adamını düşünme vakti değil! Sen yeterince kapatabildin mi konuyu ondan haber ver bana.
Barmen atladı. "Abi! Elin adamı dediğin, adamın oğlu."
- Ne oğlu lan! Adam istedi mi bu oğlu. Ta en başından o orospunun oyunu değil miydi? Bu oyunu bozmak için bir yola girmedi mi bu adam? Şimdi bizim gibi iki sümüklü taze dedi diye kendine yaşanmış koca bir ömrü çöpe mi atacak sanıyorsun usta? Bak dostum; söz konusu kendinsen gerisi teferruattır. Usta böyle yaşadı... Pişmansa da bu gece; kendi diyecek bize! Öyle dogmalarımızla, şablonlarımızla konuşacak adam değil o.
Sonra ustaya döndü çocuk.
- Söyle usta. Pişmanım de pişmansan. Rahatla be usta. Başka nasıl sıvışacağız aradan?
- Ne pişmanlığı be çocuk... En baştan giderken hakkımı teslim edip gitmiştim kendime. Bir gün, bu günün geleceğini de bilerek üstelik. Günahı o kadının boynunadır. Ben onu istemedim. Kulağına söylediğim ile, yüzüne söylediğim an arasında; pişmanlık anlamında, bir zerre ağır tartmadı hiçbir tarafı şu kalbimin terazisi. Aynen şöyle dedim ona. "Seni ben istemedim evlat! Hiç istemedim" dedim. "Bilsem ki içimde bir zerre şüphem olacak zaten baştan gitmezdim" dedim. "Şimdi sen de geldiğin yere dön. Hiç yokmuşum gibi. Yoktum da zaten! Ve bak yokum hatta..." dedim ve kalkıp gittim.
Sonrasında; öyle oturmuş bir süre. Bir şeyler karalamış bir peçeteye. Katlamış. Bana bırakıp gitmiş.
- Ne yazmış usta?
- Okumadan attım gitti be çocuk! Sende; beni mi deniyorsun?
Güldüler birlikte.
- Hadi usta kalk. Yolumuz uzun.
- Zamanı mıdır?
- Zamanıdır.
Barmene döndü çocuk.
- Borcum ne kadar?
Usta kafasıyla bir işaret yaptı barmene. Barmen çıkartıp biraz para verdi ustaya kasadan. Sonra çocuğa "Abi görüşürüz." dedi.
Çocuk durumu anladı. Cebinden bir miktar para çıkarıp bara bıraktı.
"Çömezi de gör." dedi.
Usta karışmadı duruma. Onun dışındaydı artık her şey...
O gece bardan çıkıp kontağa bastı iki adam. Biri biraz yaşlıcaydı.
Arkalarından bir çömez su döktü. Bir barmen de; biraz kırmızı şarap...
Sonra aynı barmen cebinden buruşturulmuş bir peçete çıkardı. Okudu ve attı. Gözünde yaş vardı. Silmeden izledi iki adamın çekip gidişini.
Bir yerlerde başka birileri daha ağladılar belki. Başkaca insanlar, aynı adamlara.
Ama adamların gittiği yönden hep kahkahalar duyuldu...
Murat IŞIK
