GELENİN HALİ
Kapıyı açtım. Karşımda duruyordu. Saçları darma dağındı. Siyah makyajı, göz damlası izleri ile bölünmüştü. Kurumuş bir topraktaki, çatlakları andırıyordu. Gözleri kapalıydı. Ayakkabıları elindeydi; Çamura bulanmıştı. Kapı eşiğine dayadığı sağ kolu kanıyordu. Ağzını, burnundan destek alarak bu koluna dayamış uyuyor gibi bir hali vardı. Nefes alıp verişleri düzenliydi.
Bir sahne kurmuş oynuyor da repliğine girmek için bir tepki bekliyor izlenimi yarattı bende. Bense öylece durdum. Neden sonra gözlerini açtı, kafasını hafifçe kaldırıp baktı ve çığlık atıverdi.
Önce adımı yüksek sesle haykırdı sonra "Ne oldu? Neden? Ne oldu? Ne oldu?" diye tekrarlarken; soruları ile orantılı, telaş içeren bir hale büründü. Bir yandan ağlıyor bir yandan da bana dokunup elleriyle yokluyor ve durumumu kestirmeye çalışıyordu.
Gözlerimi ondan ayırmadan kollarını tuttum. Onu olduğu yere sabitledikten sonra, Kapıyı tutup gözlerinin içine baka baka kapamaya başladım. Ağır çekimde gibiydi herşey. Kapının, kapanmaya en yakın son aralığında; kırgınılığını, şaşkınlığını, acısını ve aşkını da girmeleri için engelleyip, bu manasızlığı sonlandırdım...
Murat IŞIK
Bu yorum da Camus`dan der ki,bazen bir insana yapabileceğin en iyi iyilik ona sırtını dönmektir.
YanıtlaSil