Tarabya

TARABYA

Çocukluk yıllarım.

Tarabya.

O küçük hayallerin gizlendiği, kocaman ev.

Hala birileri ebeymişte, benimse saklanmak için çok az zamanım varmış gibi heyecanlanıyorum yatak odasındaki gardrobu gördüğümde.

Babamla top oynuyoruz evin içinde ve o hala yalancıktan yeniliyor bana.

Bahçedeki ceviz ağacıyla yaşıtız. Köpek kulübesinin tel örüsünden büyüğüm ama kulübenin kendisinden küçük.

Çatıdaki güvercin yuvası çoktan sıvayla kapatılmış, geriye de; tavan arasında bir tüyleri birde pislikleri kalmış.

Garajın kapısında üzerinde katmanlarca boya da olsa, altında; hala sprey boyayla yazılmış yazılarım var.

Ve hala babamın bu serseri işleri bana kondurmayıp ta, komşunun çocuklarını azarlayacağından eminim o gün olduğu kadar.

Suları yoktu bu şehrin bir zamanlar.

Banyomuzda hiç bol su ile yıkanamadığımızı hatırlıyorumda, babamın o kuyuyu açtırdığı günü ve açılış kutlamamızı daha bir gülerek anımsıyorum.

Lambirili odam, sırdaşım. İlham kaynağım.

Ahşap zemininde hala kamburu var ve sonradan eklendiği için, zamanla duvarı evin genelinden kopup; daha yatık bakıyor hale gelmiş toprağa. Ben belkide bu odayı, evden bağımsızlaştığı ve bana özelleştiği için bu kadar çok seviyorum.

Bahçemiz eskiden daha büyüktü aslında,

Sonra birileri gelip, oranın; aslında bizim olmadığını söylemişler babama.

Babam uysal adam, yarısını veriverdi onlara;

O gün de çok ağlamıştım,

Bugün hepsini vereceğini söylediğinde de, aynıyım...

Şimdi birileri gelecek;

Gardolabımı, eski güvercin yuvamı, garaj kapısına yazdıklarımı, köpek kulübesi ve tellerini, babamın atamadığı gollerini, yani beni ben yapan o çocukluk günlerimi alacak; üstüne kağıtan yapılma bir gelecek verecekler.

Murat IŞIK