Bıraktığım Gibi Kalsın Yüzün

Şehre döndüm. Tiksindiğim bir yağmurda arınmak gibiydi sahilde durmak. Onu bile sevmişim gibi olmam, denize tutkumdan.
Ölümün sol yamacında bir fotoğraf çektirdim. Ölümüm elleri titrekti, gözleri saydam. Saçlarını okşadım. Acısı var diye, elimi şakaklarına sürdüm biraz. Her seferinde gülümsedi. İlginin hiç bir raddesi yetmedi. Ne kadarını verdiysem fazlasını bekledi sanki. Kapıdaydı sürekli gözleri. Geleni izlemek için mi gitmek için mi bilemedim...
Ölüm yorgundu. Ağrılı. Ama beni kapıya kadar geçirdi dizlerinin güçsüzlüğüne bile bakmadan. Belki bitkindi; ama hala "canlı" bir resimdir işte o şehirden aklımda kalan. O sebeple, bu sabah hastanedeki odasına uğramadan çıkıp geldim.

Murat IŞIK